Αυτές τις μέρες ο νους μας και η ψυχή μας ζει πάλι έντονα τα τραγικά γεγονότα της Κύπρου του 1974 και ιδιαίτερα την ανθρωποθυσία της ΗΡΩΙΚΗΣ μάχης της ΕΛΔΥΚ, ως συνέπεια της μεγάλης ΠΡΟΔΟΣΙΑΣ των πολιτικών και των επίορκων στρατιωτικών, χάριν της εξουσίας.

Οι πληγές που άφησαν τα γεγονότα αυτά στις οικογένειες των αθώων θυμάτων είναι αγιάτρευτες και παρ’ όλο που έχουν περάσει 44 χρόνια, η ζωή μας σημαδεύτηκε για πάντα, με την προσδοκία κάποιας πληροφορίας για τους ΑΓΝΟΟΥΜΕΝΟΥΣ, η οποία θα απαλύνει τον πόνο των συγγενών.

Στον αγώνα για τη διακρίβωση της τύχης των Αγνοουμένων της Κυπριακής τραγωδίας πρωτοστατεί μια γυναίκα, η Μαρία Καλμπουρτζή, ως Πρόεδρος της Πανελλήνιας Επιτροπής Συγγενών Αγνοουμένων, γιατί και η ίδια πληγώθηκε στην τρυφερή της ηλικία, αφού έζησε τα τραγικά γεγονότα της εξαφάνισης του πατέρα της ΗΡΩΙΚΟΥ Συνταγματάρχη Στέλιου Καλμπουρτζή, του οποίου η προτομή, ως ανάμνηση, αποκαλύφθηκε στη Σχολή Πυροβολικού από τον Πρόεδρο της Δημοκρατίας.

Η Μαρία Καλμπουρτζή διαθέτει το σπάνιο χάρισμα του λόγου και την ικανότητα να συναρπάζει με τις ομιλίες της, τον αγώνα της και ταυτόχρονα να δίνει λίγο βάλσαμο στις πονεμένες ψυχές.

Στις 27/6/2015 έγινε η πρώτη παρουσίαση του βιβλίου μου ‘’Η ΠΡΟΔΟΣΙΑ ΤΗΣ ΚΥΠΡΟΥ ΚΑΙ ΕΜΕΙΣ’’ στο Κουρβισιάνειο Πολιτιστικό Κέντρο Γαστούνης. Ήρθε και συνεπαρμένη από ένα VIDEO με την τελευταία ομιλία του δολοφονημένου προκατόχου της Γιάννη Λούρμπα το 1989, έξω από το Προεδρικό Μέγαρο Λευκωσίας, πήρε το λόγο και έκανε μια κατάθεση ψυχής.

Ευρισκόμενος σε συγκινησιακή φόρτιση, γιατί μετά τρεις μέρες έφυγε από τη ζωή η Μαρία Λούρμπα, μητέρα δύο θυμάτων για την Κύπρο και μητέρα μου, δεν μπόρεσα να απομαγνητοφωνήσω την ομιλία της. Κάθε φορά που το προσπαθούσα, η συγκίνηση με έκανε να σταματώ. Έτσι φέτος που με δυσκολία τα κατάφερα, την δημοσιεύω ως τιμή στην ίδια για τον αγώνα που κάνει και ως τιμή στη μνήμη των ΑΘΩΩΝ θυμάτων και των αγωνιζομένων συγγενών τους:

ΤΟ ΚΕΙΜΕΝΟ ΤΗΣ ΟΜΙΛΙΑΣ ΤΗΣ ΜΑΡΙΑΣ ΚΑΛΜΠΟΥΡΤΖΗ

«Θέλω να σας ευχαριστήσω για την τιμή και τα καλά σας λόγια. Ιδιαίτερα να ευχαριστήσω τον κ. Κώστα Λούρμπα, που βρίσκομαι σήμερα εδώ, εκ μέρους της Πανελλήνιας Επιτροπής Συγγενών Αγνοουμένων της Κυπριακής Τραγωδίας του 1974, να συζητήσουμε το θέμα.

Να μου επιτρέψετε να μην έχω χαρτιά μπροστά μου. Ξεκίνησα να γράφω κάτι, αλλά αυτό που έχει γράψει ο κ. Κώστας Λούρμπας είναι κατάθεση ψυχής, κάτι που πρέπει να κάνω κι εγώ στη σημερινή μου ομιλία. Εξ άλλου μετά το video που μας έδειξε ο κ. Κώστας Λούρμπας, με την τελευταία ομιλία του Γιάννη Λούρμπα, ό,τι πούμε, νομίζω θα είναι φτωχότερα και πραγματικά νιώθω το βάρος στους ώμους μου, να είναι πολύ μεγάλο, ως Πρόεδρος της Πανελλήνιας Επιτροπής Συγγενών Αγνοουμένων, μετά από τον Πρόεδρο Γιάννη Λούρμπα, που πέρασε από τις επάλξεις της Επιτροπής μας.

Θα μου επιτρέψετε να ξεκινήσω όμως με μια αναφορά στην οικογένεια του κ. Κώστα Λούρμπα. Θα αναφερθώ στη Μητέρα Μαρία Λούρμπα, τη γυναίκα που πάντοτε θαύμαζα για τη συμπεριφορά της, τη στάση της, την αξιοπρέπειά της και το βουβό της πόνο στην Κύπρο. Μια γυναίκα που αρχικά έκλαιγε το Δημήτρη της και μετά από λίγα χρόνια χρειάστηκε να κλαίει και το Γιάννη της.

Πράγματι αυτή η γυναίκα είναι πάντα στην καρδιά μου. Θεωρώ ότι είναι από τις λίγες γυναίκες, που νιώσαν τόσο μεγάλο πόνο, με τόσο πολύ όμως σιωπηλή αξιοπρέπεια, σε όλον αυτό τον πόνο.

Θα συνεχίσω με το Δημήτρη Λούρμπα. Το Δημήτρη δεν τον γνώρισα. Γνώρισα όμως ότι ήταν Στρατιώτης στην ΕΛ.ΔΥ.Κ. Γνώρισα την αυτοθυσία που έκανε η ηθελημένη του επιμονή και υπομονή, να κρατήσει τα όπλα, όταν άλλοι τον παρότρυναν να φύγει πίσω. Μάζεψε τα πολεμοφόδια από τους σκοτωμένους συντρόφους του και προχώρησε μπροστά. Δεν λύγισε. Δεν έφυγε. Ήταν ηθελημένος ηρωισμός. Ήταν κάτι που μπορούσε να το αποφύγει. Κι όμως πολέμησε. Έμεινε εκεί, γιατί θεώρησε ότι αυτό ήταν το καθήκον του. Θεωρώ ότι οι Ήρωες πραγματικά είναι οι Έλληνες, οι οποίοι τολμούν μόνοι τους, οι οποίοι κάνουν ό,τι η ηθική και η τιμή τους προστάζει.

Θα πρέπει να συνεχίσω με το Γιάννη Λούρμπα. Το Γιάννη Λούρμπα είμαι τυχερή, γιατί τον γνώρισα. Είχε έρθει πολλές φορές στο σπίτι μας, στη μητέρα μας Ελπίδα Καλμπουρτζή. Είχαν μιλήσει πάρα πολλές φορές για την ιστορία τους, τον πόνο τους, για την αναζήτηση των Αγνοουμένων και θα πρέπει να σας καταθέσω το τελευταίο τηλεφώνημα του Γιάννη στη μητέρα μου, την Ελπίδα Καλμπουρτζή. Όταν έκλεισε το τηλέφωνο η μητέρα μου μας είπε: -Ο Γιάννης είναι πάρα πολύ κοντά. Έχει βρει την άκρη του νήματος.

Μετά δύο μέρες ο Γιάννης ήταν άγρια δολοφονημένος, μαζί με όλη τη λαίλαπα και τη λάσπη για τη δολοφονία του! Αυτός ήταν ο Πρόεδρος της Πανελλήνιας Επιτροπής Συγγενών Αγνοουμένων της Κύπρου 1974. Αυτός ήταν που έψαχνε πραγματικά να βρει τι έγιναν οι σύντροφοι, τα αδέλφια μας, οι πατεράδες μας και ό,τι όλοι εμείς οι συγγενείς μέχρι τώρα προσπαθούμε να βρούμε και λυπάμαι, γιατί είμαι στη θέση αυτή 26 χρόνια μετά τη δολοφονία του Γιάννη Λούρμπα και να είμαστε πάλι στην ίδια αναζήτηση, να είμαστε στην ίδια βάση, να προσπαθούμε και να λέμε το πρόβλημα των Αγνοουμένων σε μια Πολιτεία, που δεν ανοίγει τα’ αυτιά της, σε μια Πολιτεία που θεωρεί ότι το πραξικόπημα πρέπει να κατευθύνει τα πάντα και να μην μπορούμε να δούμε την αλήθεια για το Κυπριακό. Σε μια Πολιτεία, που τους φακέλους τους έχει θαμμένους στα άδυτα της Βουλής και δεν έχει την τόλμη και την ηθική να τα βγάλει, για να μπορέσει, όχι να αποδώσει ευθύνες, αλλά να βρει τα παιδιά της και να αποδώσει τις τιμές που χρειάζονται.

Λυπάμαι, γι’ αυτό που λέω, γιατί αυτή η Πολιτεία είναι και δική μου Πατρίδα. Ήταν η Πατρίδα του Γιάννη. Ήταν η Πατρίδα του Δημήτρη. Ήταν η Πατρίδα του Ανδρέα. Ήταν η Πατρίδα του Στέλιου. Αυτή η Πατρίδα ήταν και είναι απούσα. Θα είναι παρούσα αυτή η Πατρίδα, μόνο όταν μπορέσουν κάποιοι τολμηροί, να μπούνε και να θέσουν τέρμα σε αυτή την αγυρτεία. Είναι το ελάχιστο που μπορούν να κάνουν, να τιμήσουν, όλους αυτούς που πέσανε, όλους αυτούς που αγνοούνται ακόμα.

Είναι λυπηρό, μετά από 41 χρόνια, να προσπαθούμε να καταλογίσουμε ευθύνες, να υπενθυμίζουμε το χρονίζον πρόβλημά μας. Είναι λυπηρό, να προσπαθούμε, να παρακαλούμε την Τουρκία, η οποία είναι το χαϊδεμένο παιδί της διεθνούς κοινής γνώμης. Είναι λυπηρό, να υπάρχουν όλες αυτές οι καταδικαστικές αποφάσεις και η τελευταία το Μάιο του 2014, που καταδικάζει για μια ακόμα φορά την Τουρκία, που αρνείται πεισματικά ν’ ανοίξει τα χαρτιά της, ν’ ανοίξει τα αρχεία της για τις κατεχόμενες περιοχές, να πει που βρίσκονται όλοι αυτοί οι άνθρωποι, να μας πει αν ζούσαν, που ζούσαν, πως σκοτώθηκαν, γιατί σκοτώθηκαν. Μέχρι τώρα κρατά σιωπή. Εμείς έχουμε ακόμα υπομονή, να περιμένουμε το χαϊδεμένο παιδί της διεθνούς κοινής γνώμης, ως πολίτες της διεθνούς κοινής γνώμης!

Δεν θέλω να επεκταθώ παραπάνω. Νομίζω ότι έχω μπροστά μου ένα βιβλίο, που με βοήθησε ιστορικά τουλάχιστον, να συνδέσω στο δικό μου μυαλό πράγματα, λάθη, ενέργειες, θυσίες, όπως είπατε κ. Κώστα, πολιτικών, ηγετών και αρχηγών. Ενέργειες που έγιναν ηθελημένα, ενέργειες που πραγματικά αποσκοπούσαν, στο να αποσιωπήσουν όλη αυτή την προδοσία.

Και αυτή η προδοσία της Κύπρου θεωρώ είναι από τις μεγαλύτερες που έζησε η Πατρίδα μας. Και είναι μεγαλύτερη, γιατί μέχρι τώρα δεν έχουμε αποδεχτεί την ιστορική της ύπαρξη. Προσπαθούμε να τα βάλουμε προς τα πίσω. Προσπαθούμε να την αφήσουμε σαν μια απλή γραμμή, που δεν γράφτηκε ποτέ.

Σε αυτό το καθήκον επάνω είμαστε όλοι ταγμένοι να την υπηρετήσουμε και να βρούμε την αλήθεια. Να αναζητήσουμε όλους αυτούς τους ανθρώπους, που το 1974 θυσιάστηκαν γι’ αυτή την Πατρίδα.

Η Κύπρος είναι μια μεριά της Ελλάδας και από τη στιγμή που τα δικά μας τα παιδιά, οι δικοί μας άνθρωποι, χάθηκαν για την Κύπρο, είναι ένα κομμάτι της δικής μας Πατρίδας.

Θα μου επιτρέψετε να κλείσω την αναδρομή αυτή με τα λόγια του Γιάννη Λούρμπα, γιατί νομίζω ότι λένε πολλά και δεν θέλω να προσθέσω κάτι άλλο. Απλά την υπόσχεση στο Γιάννη, την υπόσχεση σε όλους εσάς, που βρίσκεστε εδώ, ότι πραγματικά θα προσπαθήσουμε και θα φέρουμε σε πέρας την αποστολή, που ο Γιάννης Λούρμπας και όλοι οι άλλοι Πρόεδροι της Επιτροπής Αγνοουμένων με τους συγγενείς τους έχουμε αναλάβει. Και αυτό είναι η τεκμηριωμένη διευκρίνιση της τύχης όλων των αγαπημένων μας προσώπων. Και δεν θα σταματήσουμε σε αυτό.

Θα μου επιτρέψετε να σας διαβάσω μια υποθήκη του Γιάννη Λούρμπα: ‘’Περιμένουν οι άταφοι νεκροί μας. Περιμένουν οι Αγνοούμενοί μας. Είναι γι’ αυτό που δεν έχουμε το δικαίωμα να τερματίσουμε τον Αγώνα. Άκαμπτοι, απτόητοι και αλύγιστοι θα συνεχίσουμε τον Αγώνα, εδώ και τώρα, παντού και πάντα. Ο Αγώνας συνεχίζεται…. Σας ευχαριστώ».

(Άρθρο Κ. Λούρμπα στην εφημερίδα ”ΠΑΤΡΙΣ” Πύργου).