Λόγια καρδιάς από τον Κώστα Αναλυτή, αδερφό του Αγνοούμενου Γεωργίου Αναλυτή, κατά την τουρκική εισβολή στην Κύπρο το “μαύρο” καλοκαίρι του 1974.

“16 ΑΥΓΟΥΣΤΟΥ: 16 Αυγούστου! Και τι να πω.

16 Αυγούστου και τι να θυμηθώ.

Να πω δεν ξεχνώ; Να τολμήσω να βρίσω ή να σιωπήσω…

47 χρόνια μετά ποιον να πιάσω ποιον να αφήσω.

Ποιον να εκδικηθώ για το κακό πού μας έκαναν… Τ´αδέλφια μας ζουν η πέθαναν;

47 χρόνια ψάχνομαι και με βαθύ πόνο ρωτώ. από σφαίρα, από βασανιστήρια, από φωτιά ή… άλλο κακό;

Και αναρωτιέμαι μετά απ´αυτό… Αξίζει να ζω; 47 χρόνια!

47 χρόνια περιμένω τό Θαύμα καί αυτό δεν έχει πραγματοποιηθεί… Και ας χτύπησα πολλές φορές της Εκκλησιάς την πόρτα μ´όλη την δύναμη από τήν πονεμένη μου ψυχή..

47 χρόνια και ακόμη περιμένω… και όσο δεν θέλω κανένα να πληγώνω… 16 Αυγούστου πονώ και πολύ θυμώνω ..

Τής ψυχής μου το ανάστημα ορθώνω και θέλω να βρίσω και να εκδικηθώ, τον κόσμο να φέρω τούμπα… ίσως και ηρεμήσω ίσως και κάτι βρώ… 16 Αυγούστου καί φέτος… κι εγώ ακόμη ζώ! Καί περιμένω καί υπομένω…γιατί όπως λέμε η Ελπίδα πεθαίνει τελευταία και παρ´όλο τον πόνο, η ζωή αξίζει για τήν Αγάπη γί αυτό και μόνο….

Τις πιό πάνω γραμμές αφιερώνω στους φίλους και αδελφούς!!!

Συγγενείς Αγνοουμένων με τό ίδιο μαράζι και τούς ίδιους προβληματισμούς….

ΚΩΣΤΑΣ ΑΝΑΛΥΤΗΣ”