Σαράντα έξι χρόνια από εκείνες τις “μαύρες” μέρες της τουρκικής εισβολής το 1974.

Σαράντα έξι χρόνια ΑΓΝΟΟΥΜΕΝΟΙ!

Σαράντα έξι χρόνια… ΔΕΝ ΞΕΧΝΩ!

Η Βουλή των Αντιπροσώπων της Κύπρου όρισε την 29η Οκτωβρίου ως Ημέρα Αγνοουμένων.

Η ημερομηνία δεν είναι τυχαία…

Ήταν η επομένη της ημέρας του 1974, χρονιά της τουρκικής εισβολής στην Κύπρο, κατά την οποία αφέθηκαν ελεύθεροι και οι τελευταίοι αιχμάλωτοι από τον τουρκικό στρατό.

Δυστυχώς, παρά τις αγωνιώδεις προσπάθειες μας, η τύχη εκατοντάδων Αγνοουμένων εξακολουθεί να είναι άγνωστη. Σαράντα έξι χρόνια, οι συγγενείς των Αγνοουμένων βιώνουν ακόμα την απουσία των αγαπημένων τους. Παράλληλα όμως προσμένουν τον τερματισμό της αναμονής του αυτονόητου δικαιώματος τους στην αλήθεια.

Τα χρόνια περνούν και η ανάγκη για συλλογή περαιτέρω πληροφοριών είναι επιτακτική και συνεχής, ώστε να καταστεί δυνατή η διακρίβωση της τύχης όλων των Αγνοουμένων. Παρόμοια και η ανάγκη άσκησης πιέσεων προς πάσα κατεύθυνση ώστε η Τουρκία να αναγκαστεί να συμβάλει καθοριστικά και αποφασιστικά στην επίλυση του χρόνιου και μείζονος ανθρωπιστικού προβλήματος.

Με την ενεργή συμμετοχή και τις δυναμικές παρεμβάσεις του συνόλου του Ελληνικού κράτους, με την διαρκή πληροφόρηση και συντονισμό των εμπλεκομένων προσώπων και φορέων στο χρονίζον ανθρωπιστικό πρόβλημα των Αγνοουμένων, ελπίζουμε στο σύντομο μέλλον να γίνουν πραγματικότητα οι προσδοκίες μας για την τεκμηριωμένη διακρίβωση της τύχης των Αγνοουμένων συγγενών μας και να τερματιστεί η αγωνία και η απόγνωση των οικογενειών.

Στον Αγνοούμενο Γιο

Απόψε σε νοιώθω τόσο κοντά μου, μονάκριβέ μου, που νομίζω πως

αν απλώσω το χέρι θα σε αγγίξω.

Απόψε είσαι ζωντανός, όσο είμαι κι’ εγώ.

Γιατί αν πέθαινες, θα πέθαινα κι’ εγώ μαζί σου.

Ζω, γιατί ελπίζω στο γυρισμό σου.

Ζω, γιατί θέλω, σαν θα γυρίσεις, να είμαι εδώ,

για να σε σφικταγκαλιάσω.

Γιε μου, μονάκριβε μου, φως της ζωής μου!

Ποιος άνεμος σε πήρε μακριά μου; Ποια λαίλαπα μας χώρισε

Βρέφος σε κράταγα στην αγκαλιά μου

και έπλαθα όνειρα για σένα.

Μου χάρισες λίγο απ’ το φως σου και μετά χάθηκες.

Μ’ άφησες να ζω στο σκοτάδι.

Απόκαμα πια! Έφτασα στη δύση… Κουράστηκα….

Έλα , πριν να με καταπιεί αυτό το σκοτάδι,

που για τόσα χρόνια με πολιορκεί και το πολεμώ.

Το πολεμώ μ’ όλες μου τις δυνάμεις…

Γιατί ελπίζω. Ελπίζω πως θα σε ξαναδώ.

Δεν είναι δυνατό να χάθηκες τόσο άδικα!

Κι’αν δεν αξιωθώ να σε δω εδώ στη επί γης εξορία μου,

σίγουρα θα σε συναντήσω σε μια άλλη ζωή,

«ένθα ουκ έστι πόνος, ου λύπη , ου στεναγμός …

αλλά ζωή ατελεύτητος».

*Ποίημα της Τασούλλας Παπακυριάκου